પરીઓની વાર્તા

પરીઓની વાર્તા

ચમત્કારી પરી અને ગરીબ છોકરી

એક ગરીબ છોકરી, જેણે બાળપણથી જ તકલીફો સહન કરી હતી, એક દિવસ જંગલમાં મેલીકચેલી હાલતમાં ભટકી રહી હતી. એ ભૂખી અને થાકી ગઇ હતી, પણ હિંમત હારી નહોતી. તે એક વડીલ વૃક્ષ નીચે બેસી આરામ કરી રહી હતી, ત્યારે જ અચાનક એક પ્રકાશ તેના સામે આવ્યો. તે આશ્ચર્યચકિત થઇ ગઈ. પ્રકાશમાંથી એક સુંદર પરી બહાર આવી, જેની આંખોમાં પ્રેમ અને કરુણા ઝળહળતી હતી. પરી એ બાળકી તરફ નજર કરી ને પુછ્યું, “બાળિકા, તું અહીં એકલી શું કરી રહી છે?”

છોકરીએ ધીમે અવાજે પોતાની દુઃખભરી કહાની કહી. તેના માતા-પિતા બહુ ગરીબ હતા અને રોજી-રોટી માટે સંઘર્ષ કરતા હતા. ઘરમાં ભોજન પૂરતું ન મળતું અને કપડાં પણ ફાટેલા હતા. તેની દયાની કહાની સાંભળીને પરીનું હૃદય પિઘળી ગયું. તે મીઠી સ્મિત સાથે બોલી, “તારા શોખ અને સપનાઓ શું છે?” છોકરીએ કહ્યું, “હું વાંચવા માંગું છું, મારી પાસે પુસ્તકો નથી. હું મારા માતા-પિતાને પણ મદદ કરવા માંગું છું.”

પરીએ હળવી મીઠી હાસ્ય સાથે કહ્યું, “મારી પાસે એક ચમત્કારી છે. જે કંઈ તું સાચા હૃદયથી માંગે, તે તને મળશે, પણ એક શરત છે – તારે હંમેશા દયાળુ, શ્રમજીવી અને ઇમાનદાર રહેવું પડશે.” છોકરીએ ખુશ થઈને હા પાડી. પરીએ શેરડી હલાવી, અને એકદમ ચમત્કાર સર્જાયો. ત્યાં જ છોકરીના કપડાં સુંદર થઈ ગયા, આગળ એક ભવ્ય ઘર દેખાયું, અને ત્યાં જ ટેબલ પર અનેક પુસ્તકો હાજર થઈ ગયા.

છોકરી ખુબ જ ખુશ થઈ ગઈ, પણ તેને સમજાયું કે શ્રમ અને સદગુણ સાથે જીવન જીવવું એ સૌથી મોટો જાદૂ છે. પરી મીઠા શબ્દોમાં કહ્યું, “હું તને એક તક આપી છે, પણ તારું શ્રમ અને ઈમાનદારી જ તને સાચી સફળતા અપાવશે.” છોકરીએ વચન આપ્યું કે તે હંમેશા મહેનત અને સદાચારના માર્ગે ચાલશે. ત્યાર પછી તે એક વિદ્વાન બની, તેના પરિવારને સુખી બનાવી અને ક્યારેય પોતાની નમ્રતા અને સંસ્કાર નહીં ભૂલ્યા. પરી હંમેશા અંતરાળમાં રહીને તેના પ્રયાસોને આવકારતી રહી.

સોનેરી પંખી અને ત્રણ ઇચ્છાઓ

એકવાર એક ગરીબ ખેડૂત અને નજેગોવા પત્ની એક નાનકડા ઘરમાં રહેતા હતા. તેઓ ખૂબ જ મહેનત કરી જીવન જીવી રહ્યા હતા, પણ તેમ છતાં તેમની જરૂરિયાતો કદી પૂરી થતી નહોતી. એક દિવસ, જ્યારે ખેડૂત ખેતરે જતો હતો, ત્યારે તેને એક સુંદર સોનેરી પંખી જોવા મળી. પંખી સુંદર અને તેજસ્વી હતી, અને તે વાત કરી શકતી હતી!

પંખી ખેડૂતને સંબોધતા કહી, “મારા જીવનને બચાવવા બદલ હું તને ત્રણ ઇચ્છાઓ પૂરી કરી આપીશ.” ખેડૂત ખુશ થઈ ગયો અને ઘેર દોડી ગયો. તેણે આ ઘટનાની જાણ પત્નીને કરી. પત્ની ઉત્સાહિત થઈ અને તરત જ પહેલી ઇચ્છા માટે વિચાર કરવા લાગી.

પત્નીએ કહ્યું, “મારી પ્રથમ ઇચ્છા છે કે આપણું ઘર એક વિશાળ મહેલમાં બદલાઈ જાય.” થોડા પળોમાં જ તેમની જૂની ઝૂંપડી એક ભવ્ય મહેલમાં પરિવર્તિત થઈ. તેઓ આનંદથી ઝૂમી ઉઠ્યા. હવે એકદમ આરામદાયક જીવન શરૂ થયું. પણ થોડા દિવસોમાં વધુ સંપત્તિ અને વૈભવની લાલચ ફરી વધવા લાગી.

પત્નીએ બીજી ઇચ્છા માટે કહ્યું, “હવે હું ઈચ્છું છું કે આપણું ખજાનું અઢળક સોનાથી ભરાઈ જાય.” તરત જ તેમના ઘરમાં ચમકતા સોનાના શણગાર અને દાગીનાઓ ભરાઈ ગયા. તેઓ હવે સૌથી અમીર બની ગયા. પણ ધીમે-ધીમે લાલચ વધુ વધી.

એક દિવસ પત્નીએ નક્કી કર્યું કે હવે આખા રાજ્ય પર રાજ કરવું જોઈએ. તેણે ત્રીજી ઇચ્છા માની અને કહ્યું, “હું આ રાજ્યની રાણી બનવા માંગું છું.” પંખીએ સાદગીથી ચેતવણી આપી, “લાલચ વધુ કરશો નહીં, નહીં તો જે પ્રાપ્ત કર્યું છે, તે પણ ગુમાવી બેસશો.” પરંતુ તેમણે ધ્યાન ન આપ્યું.

પંખીએ તેમનું ઈચ્છા પૂરી કરી, પણ તે ક્ષણભર પછી જ બધું વિલય થઈ ગયું. મહેલ ગાયબ થઈ ગયું, સોનાનું ખજાનું હવામાં ઓગળી ગયું અને તેઓ પાછા ગરીબ બની ગયા. ખેડૂત અને નજેગોવા પત્ની હકીકત સમજી ગયા કે વધુ લાલચનો અંત હંમેશા દુઃખદ હોય છે. સાચું સુખ માત્ર મહેનત, સંતોષ અને ઈમાનદારીમાં છે.

જાદૂઈ લેમ્પ અને અલાદીન

એક જમાનાની વાત છે, એક નગરમાં અલાદીન નામનો ગરીબ છોકરો તેની મા સાથે રહેતો હતો. તેમનું ગુજરાન બેસતું ન હતું, અને અલાદીન ક્યારેક નાના કામો કરીને પૈસા કમાવતો હતો. એક દિવસ, એક અજાણ્યો અજ્ઞાત માણસ તેના પાસે આવ્યો અને કહ્યું, “તું એક ખાસ કામ કરી શકે?” તે માણસ વાસ્તવમાં એક દુષ્ટ જાદૂગર હતો, જેણે અલાદીનને છતરી પર્વત તરફ લઈ જવા નક્કી કર્યું.

જાદૂગર અલાદીનને એક મટકી જેવું ગુફામાં લઈ ગયો, જ્યાં એક જૂનું જાદૂઈ લેમ્પ હતો. તેણે કહ્યું, “આ લેમ્પ લઈ આવ, પણ તેને ખુલી નશો.” અલાદીન ગુફામાં ઊતર્યો અને લેમ્પ શોધી લાવ્યો, પણ જ્યારે બહાર આવવા લાગ્યો, ત્યારે જાદૂગરે તેને બહાર લાવવા બદલે ગુફાનું દ્વાર બંધ કરી દીધું! અલાદીન ગભરાઈ ગયો, પણ અચાનક લેમ્પને સાફ કરતાં જ તેમાંથી એક વિશાળ જિન્ન બહાર આવ્યો.

“હુકમ કરો માલિક!” જિન્ને કહ્યું. અલાદીન આશ્ચર્યમાં પડી ગયો અને તરત જ કહ્યું, “મને આ ગુફામાંથી બહાર લઈ જાઓ!” ઝટપટ તે ઘરે પહોંચ્યો. હવે અલાદીનને સમજાયું કે આ લેમ્પ કોઈ સામાન્ય નથી. જ્યારે પણ તે લેમ્પને ઘસે, ત્યારે જિન્ન આવશે અને તેની ઈચ્છાઓ પૂરી કરશે.

અલાદીને તેના જીવન માટે સુખ-સગવડો મળવા લાગ્યા. તે હવે વૈભવી બન્યો, મહેલ બનાવ્યો, અને સુખી જીવન જીવવા લાગ્યો. થોડા સમય પછી, તે રાજાની સુંદર પુત્રી, શહેજાદી સાથે લગ્ન કરવા ઈચ્છતો હતો. અલાદીનના જાદૂઈ લેમ્પની મદદથી તે શહેજાદીને પ્રભાવિત કરી શક્યો, અને અંતે રાજાએ તેને પોતાની પુત્રી આપવાનું નક્કી કર્યું.

પરંતુ તે જાદૂગર પાછો આવ્યો અને અલાદીનનો લેમ્પ ચોરી લઈ ગયો. હવે તેની પાસે જિન્ન ન હતો, અને તેણે બધું ગુમાવી દીધું. પણ અલાદીને હવે સમજાયું કે ખરો બળ લેમ્પમાં નહીં, પણ તેમની બુદ્ધિ અને હિંમતમાં છે. પોતાની ચાલાકીથી તેણે લેમ્પ પાછો મેળવ્યો અને જાદૂગરને હંમેશા માટે હરાવી દીધો.

આ પછી, અલાદીન સત્ય અને ન્યાયના માર્ગે ચાલતો રહ્યો. તેણે પોતાના જાદૂઈ શક્તિને માત્ર સારું કામ કરવા માટે વાપરી. આખરે, તે એક મહાન શાસક બન્યો, અને હંમેશા સાબિત કર્યું કે સદ્બુદ્ધિ, પરિશ્રમ અને ઈમાનદારી હોય, તો જીવનમાં કોઈપણ સફળતા મેળવી શકાય.

સાત જાદૂઈ બહેનો

એકવારની વાત છે, એક દૂરના રાજ્યમાં એક ગરીબ કુટુંબ રહેતું હતું. આ કુટુંબમાં સાત બહેનો હતી, અને તેમનો ભાઈ એકમાત્ર પુરુષ હતો. તેઓ ખૂબ જ આદરશીલા, બુદ્ધિશાળી અને મહેનતી હતાં. તેમનો ભાઈ તેમને ખૂબ પ્રેમ કરતો અને હંમેશા તેમની રક્ષા કરતો.

એક દિવસ, ગામમાં એક ખતરનાક રાક્ષસ આવ્યો, જે લોકોની તકલીફો વધારતો. તે ગામમાંથી યુવતીઓને ઉઠાવી જતો. ગામના લોકો ભયભીત હતા, અને કોઈ પાસે હિંમત નહોતી કે તે રાક્ષસનો સામનો કરે.

સાત બહેનોમાં મોટી બહેન સૌથી બુદ્ધિશાળી હતી. તેણે કહ્યું, “આ મુશ્કેલીનો ઉકેલ લાવવા માટે આપણે સાથે મળીને રાક્ષસ સામે લડવું પડશે.” તેમની પાસે એક ગુપ્ત શક્તિ હતી, જે જાદૂઈ શક્તિ તરીકે જાણીતી હતી. માતાએ તેમને છુપાઈને જીવન જીવવું શીખવ્યું હતું, પરંતુ હવે, પોતાનું ગામ બચાવવું જરૂરી હતું.

તેમની સૌથી નાની બહેનને એક અનોખી શક્તિ મળી હતી – તે કોઈપણ વસ્તુને સ્પર્શ કરીને તેના વિશે બધું જાણી શકતી. બીજી બહેન હવા જેવો ઝડપથી દોડી શકતી, ત્રીજી પાસે આગ જેવી તાકાત હતી, ચોથીને પાણી પર ચાલી શકવાની શક્તિ હતી, પાંચમીની નજર એવડી તેજસ્વી હતી કે તે દૂર સુધી જોઈ શકતી, અને છઠ્ઠી પાસે અવાજ દ્વારા વસ્તુઓ હલાવી શકવાની ક્ષમતા હતી.

આ સાત બહેનો એ રાક્ષસના ખીલાફ યોજના બનાવી. સૌથી નાની બહેન રાક્ષસ વિશે જાણવા ગઈ. જ્યારે તે તેની ગુફા પાસે પહોચી, તેણે જમીનને સ્પર્શ કરી અને રાક્ષસના બળ અને કમજોરીઓ જાણી. પછી, હવા જેવી ઝડપી બહેન, રાતે જ રાક્ષસની ગુફામાં પહોચી અને તેની શક્તિઓ ચોરી લાવી. આગ જેવી શક્તિવાળી બહેન, રાક્ષસ પર હુમલો કરવા આગળ વધી. પાણી પર ચાલનાર બહેને આખી નદી ઉલટાવી દીધી, જેથી રાક્ષસે ભાગી ન શકે. દુરથી જોનાર બહેને રાક્ષસના ગર્ભસ્થ દુર્બળ બિંદુઓ જોઈ લીધા.

જ્યારે રાક્ષસ પર આખી જાદૂઈ તાકાત સાથે હુમલો થયો, ત્યારે તે હારી ગયો. આખરે, શ્રવણ શક્તિવાળી બહેને રાક્ષસને આવાજ દ્વારા શાંતિમાં લઈ જઈ, તેને એવી ઊંઘ આપી કે તે કદી જાગી શક્યો નહીં.

ગામવાસીઓ ખુશ થઈ ગયા. સાત બહેનોની બહાદુરી અને બુદ્ધિથી આખું ગામ સુરક્ષિત બન્યું. આજે પણ, આ સાત બહેનોની કથા ગામમાં કહાય છે, અને તેઓ હંમેશા લોકો માટે પ્રેરણાસ્ત્રોત બની રહી.

એક રાજકુમારી અને પરીનું વરદાન

એક પ્રાચીન રાજ્યમાં સુંદર અને દયાળુ રાજકુમારી અનાયા રહેતી હતી. અનાયાને પ્રજાની સાથે ભળવું ગમતું, તેઓની સમસ્યાઓ સાંભળવી અને મદદ કરવી એ તેના જીવનનું ધ્યેય હતું. તેના પિતા, રાજા સુમંત, એક ન્યાયપ્રિય શાસક હતા, પરંતુ રાજ્યમાં ઘણા દુશ્મનો હતા, જે રાજકુમારીને નુકસાન પહોંચાડવા ઈચ્છતા હતા.

એક દિવસ, અનાયાને ખબર પડી કે રાજ્યની સીમાઓ પર દુશ્મન સેનાઓએ આક્રમણ કરવાની તૈયારી કરી છે. રાજાએ યોદ્ધાઓ ભેગા કર્યા, પણ સંખ્યા ઓછી હોવાથી તેઓ પરાજયનો ભય અનુભવી રહ્યા હતા. રાજકુમારી પોતાના મહલની બારીમાંથી આ સ્થિતિ જોઈ રહી હતી અને દુઃખી થઈ. તે પ્રજાને બચાવવા માટે કંઈક કરવા માંગતી હતી.

એક રાત્રે, જ્યારે અનાયા ઉપવાસ કરી ભગવાનની પ્રાર્થના કરી રહી હતી, ત્યારે એક તેજસ્વી પ્રકાશ મહેલમાં પ્રગટ થયો. તે એક જાદૂઈ પરી હતી. પરી એ અનાયાની દયા અને નિષ્ઠાને જોઈને તેને વરદાન આપવા આવી હતી.

“તમે હંમેશા સત્ય અને ન્યાય માટે લડી છો, તેથી હું તમને એક વિશેષ વરદાન આપીશ,” પરી બોલી.

“કૃપા કરીને, મને મારું રાજ્ય બચાવવાની શક્તિ આપો,” અનાયાએ વિનંતી કરી.

પરીએ એક ચમકતા મણિથી ભરેલી ઉંગળી અનાયાને આપી. “આ મણિ તમારું હૃદય શુદ્ધ રાખે છે અને તમને અનંત શક્તિ આપે છે, પરંતુ માત્ર સત્ય અને ન્યાય માટે વાપરી શકશો,” પરીએ કહ્યું.

અગલાં દિવસે, જ્યારે દુશ્મન સેનાઓએ હુમલો કર્યો, ત્યારે અનાયાએ મણિને સ્પર્શ કર્યો અને એક ચમત્કાર થયો. આખું રાજ્ય એક અદૃશ્ય કિલ્લામાં બદલાઈ ગયું, જ્યાં માત્ર સારા હૃદયવાળા લોકોને પ્રવેશ મળતો. દુશ્મન સેનાઓ ભટક્યા, પરંતુ રાજ્યમાં પ્રવેશ કરી શક્યા નહીં. આ ચમત્કારિક રક્ષણથી દુશ્મનો પરાજિત થયા અને તેઓ ભાગી ગયા.

રાજા અને પ્રજાએ આ અદભૂત ઘટના જોઈને રાજકુમારીની પ્રશંસા કરી. અનાયાના ન્યાય, દયા અને બહાદુરીને કારણે રાજ્ય ફરી શાંતિમય બની ગયું. પરીનું વરદાન એ સાબિત થયું કે સાચા હૃદયવાળા લોકો હંમેશા વિજયી થાય છે.

રાણી અને જાદૂઈ હરણ

એક સમયની વાત છે, એક રાજ્યમાં રાણી વિદ્યા રાજ કરતી હતી. તે માત્ર સુંદર જ નહીં, પણ બુદ્ધિશાળી અને દયાળુ પણ હતી. તેની પ્રજાને તે પોતાના પરિવારની જેમ પ્રેમ કરતી અને હંમેશા તેમના સુખદુઃખની ચિંતા કરતી. એક દિવસ, જ્યારે રાણી પોતાના મહેલના બગીચામાં ફૂલ પલટાવી રહી હતી, ત્યારે એક અદભૂત દ્રશ્ય સામે આવ્યું – એક સોનેરી રંગનું હરણ તેની સામે આવીને ઉભું રહ્યું.

રાણી આશ્ચર્યચકિત થઈ ગઈ. તે હરણની આંખોમાં અદ્ભુત તેજ હતો, જે માનવીય લાગણીઓથી ભરેલું લાગતું હતું. હરણ બોલી શકતું હતું! તે રાણીની સામે નમી અને મૃદુ સ્વરે કહ્યું, “મહારાણી, હું એક શાપગ્રસ્ત રાજકુંવર છું. એક ક્રૂર જાદૂગરીએ મને હરણમાં બદલ્યો છે. તમે મને આ શાપમાંથી મુક્ત કરી શકશો?”

રાણી વિદ્યા કોઈ પણ મુસીબતમાં પડેલા વ્યક્તિની મદદ કરવાને માટે હંમેશા તૈયાર રહેતી. તેણે હરણની વાત સાંભળી અને તેને સહાનુભૂતિથી કહ્યું, “મારે શું કરવું પડશે, તારા શાપને તોડવા માટે?”

હરણએ જવાબ આપ્યો, “મહારાણી, જો તમે નિષ્કલંક હૃદયથી ત્રણ રાત સુધી મહેલની સૌથી ઉંચી મીનારમાં બેસીને મંત્ર જપશો અને બીજા કોઈપણ વ્યક્તિ સાથે આ વિશે વાત નહીં કરો, તો જાદુ ગરીએ મૂકેલો શાપ તૂટશે.”

રાણી વિદ્યાએ સહમત થઈ અને તેને મહેલમાં આશરો આપ્યો. પરંતુ રાજ્યના મંત્રીઓ અને સેનાપતિઓ ચિંતિત થયા. “મહારાણી, એ એક સાધારણ હરણ છે, તમે ખોટું કરી રહ્યા છો,” તેમણે કહેલું. પણ રાણીએ એમને સમજાવ્યું કે સહાનુભૂતિ અને વિશ્વાસ સૌથી મહાન તાકાત છે.

રાતે, રાણી મહેલની મીનારમાં ગઈ અને મંત્ર જપવા લાગી. પ્રથમ રાત્રે, ભયાનક પવન ફૂંકાયો, મેઘગર્જના થઈ, અને એવો અનુભવ થયો જાણે કોઈ વિઘ્ન સર્જી રહ્યું હોય. બીજી રાત્રે, ગૂઢ અવાજો સાંભળવા મળ્યા, પણ રાણી હિંમતથી મંત્ર જપતી રહી. ત્રીજી રાત્રે, જાદૂગરો પોતે ઉપસ્થિત થયો અને રાણીને ભયભીત કરવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ તે ડગમગી નહીં.

જ્યારે ભોર પડ્યું, ત્યારે જાદૂગરના શક્તિઓ નષ્ટ થઈ, અને હરણ અચાનક એક સુંદર યુવાન રાજકુંવરમાં પરિવર્તિત થઈ ગયું. તે રાજકુંવર પોતાના રાજ્ય પર પાછો ફરી શક્યો અને રાણી વિદ્યાનો આભાર માન્યો.

આ ઘટનાથી સમગ્ર રાજ્યમાં ખુશી પ્રસરી ગઈ. પ્રજાએ પણ શીખ્યું કે સાચું હૃદય, હિંમત અને કરુણા એ જ દુનિયાનું સૌથી મોટું જાદૂ છે.

સપનાની રાણી અને ટોપીવાળો રાજકુમાર

એક વિશાળ રાજ્યમાં એક સુંદર રાજકુમારી રહતી હતી, જેનું નામ અપ્સરા હતું. તે એટલી સુંદર અને નિર્દોષ હતી કે પ્રજાએ તેને “સપનાની રાણી” તરીકે ઓળખાવવાનું શરૂ કર્યું. તેના ચહેરા પર હંમેશા એક મીઠી સ્મિત રહેતું, અને તે હંમેશા પોતાના રાજ્ય માટે શ્રેષ્ઠ કરી શકે તેવા સપનાઓ જોતી.

એકવાર, જ્યારે અપ્સરા મહેલની બારીમાંથી નદી તરફ જોઈ રહી હતી, ત્યારે તેને દૂર કોઈ ગાયકની મીઠી ધૂન સંભળાઈ. તે અવાજ એટલો મોહક હતો કે તેણે તરત જ તેના દરબારીઓને પૂછ્યું, “આ સ્વર કોનો છે?”

મંત્રીઓએ કહ્યું, “મહારાણી, એ ટોપીવાળો રાજકુમાર છે. તે એક અજાણ્યા રાજ્યનો યુવાન છે, જે હંમેશા પોતાની જૂની ટોપી પહેરીને મુસાફરી કરે છે અને પોતાના ગીતોથી બધાને મોહિત કરે છે.”

સપનાની રાણીએ તરત જ ઠરાવ કર્યો કે તેને આ અજાણ્યા ગાયક રાજકુમાર સાથે મળવું છે. એક રાત્રે, તે ભેસ બદલીને પોતાના રાજમહેરથી નીકળી અને નદીના કિનારે ગઈ, જ્યાં ટોપીવાળો રાજકુમાર પોતાની વાંસળી વગાડી રહ્યો હતો.

“તમારા ગીતો એટલા મધુર કેમ છે?” અપ્સરાએ પૂછ્યું.

ટોપીવાળા રાજકુમારએ હસીને જવાબ આપ્યો, “મારી ટોપી જાદૂઈ છે. જે કોઈપણ તેને પહેરે, તે હંમેશા સત્ય અને પ્રેમના માર્ગે ચાલે. હું મારાં ગીતો દ્વારા દુનિયાને શાંતિ અને આનંદ આપવા ઈચ્છું છું.”

રાજકુમારી આ શબ્દોથી મોહિત થઈ ગઈ. તે દિવસે બાદ, અપ્સરા અને ટોપીવાળા રાજકુમાર વચ્ચે મિત્રતા થઈ. તેઓ એકબીજા સાથે રાજ્યભરની સફર કર્યાં, નૃત્ય અને સંગીત દ્વારા પ્રજાને પ્રેરણા આપી. પણ ટોપીવાળા રાજકુમારનું એક રહસ્ય હતું – તેની ટોપી માત્ર એક સાદી ટોપી નહોતી, તે જાદૂઈ શક્તિ ધરાવતી હતી, જે તેને સાહસ અને બુદ્ધિનો આશીર્વાદ આપતી.

એક દિવસ, પડોશી રાજ્યનો દુષ્ટ રાજા અપ્સરાના રાજ્ય પર આક્રમણ કરવાની યોજના બનાવી રહ્યો હતો. ટોપીવાળા રાજકુમારને આ ખબર પડી, અને તેણે પોતાની જાદૂઈ ટોપી વડે એક મોજું ઊભું કર્યું, જે દુશ્મન સેનાને હરાવી શક્યું. રાજયની રક્ષા થઈ, અને રાજકુમારી અપ્સરાએ ટોપીવાળા રાજકુમારનો આભાર માન્યો.

આવી રીતે, ટોપીવાળા રાજકુમારના સંગીત અને બુદ્ધિએ સપનાની રાણીને અને સમગ્ર રાજ્યને આનંદ અને શાંતિ આપી. રાજકુમારી અને ટોપીવાળા રાજકુમારની આકર્ષક દંતકથા સમય સાથે અવિસ્મરણીય બની ગઈ.

પરીઓની દુનિયા અને ભૂલકું રાજકુમાર

એક વખતની વાત છે. એક રાજયમાં એક રાજકુમાર રહેતો હતો, જે ખૂબ જ દયાળુ અને હસમુખો હતો, પણ એક મોટી સમસ્યા હતી – તે ખૂબ ભૂલકું હતો. તેનું નામ રાજકુમાર વિવેક હતું, પણ મહેલમાં બધા તેને “ભૂલકું રાજકુમાર” કહીને બોલાવતા. ક્યારેક તે પોતાનું તલવારધારણ વિસરી જતો, તો ક્યારેક પોતાનો મુકુટ ખોઇ બેસતો.

એક દિવસ, રાજમહેરમાં મહાન ઉત્સવ યોજાયો, અને રાજકુમારે જંગલમાં જઈને તાજા ફૂલ લેવા વિચાર્યું. પણ જંગલમાં પ્રવેશ્યા પછી, તે પોતાનો માર્ગ ભુલાઈ ગયો. તે ચાલી રહ્યો હતો, અને અચાનક એક અજાણી જગ્યાએ પહોંચી ગયો. ત્યાં એક સુંદર દરવાજો હતો, જે એક અજાણ્યા રાજ્યની તરફ જતો હતો.

જેમજેમ રાજકુમાર અંદર પ્રવેશતો ગયો, તે જોઈ શક્યો કે તે એક સામાન્ય જગ્યા નથી. આ તો પરીઓની દુનિયા હતી! હવામાં ચમકતા ધૂળકણો, રંગબેરંગી પ્રકાશ, અને ઊંડા જંગલ વચ્ચે નાના-નાના ચમકતા ઘરો. ત્યાં ઊંડે એક મોટી હીરાની માળા લટકી રહી હતી, અને પરીઓ આનંદમાં ઉછળકૂદ કરી રહી હતી.

“અરે! આ તો એક જાદૂઈ જગ્યા છે!” રાજકુમારે આશ્ચર્યથી કહ્યું.

એક સુંદર પરી, જેનો નામ રોશની હતું, તે રાજકુમાર પાસે આવી અને હસીને પૂછ્યું, “તમે કોણ છો અને અહીં કેવી રીતે આવ્યા?”

રાજકુમારે માથું ખૂંધીને કહ્યું, “હું તો ફક્ત ફૂલ લેવા આવ્યો હતો, પણ મારું નામ પણ યાદ નથી આવતું!”

પરીઓ હસી ઉઠી. “અરે! તમે તો ભૂલકું રાજકુમાર છો! તમારું નામ વિવેક છે, અને તમે તમારા રાજ્યમાં જાણીતા છો,” રોશનીએ કહ્યું.

વિવેકને નવાઈ લાગી. “તમને ખબર કેવી રીતે?”

રોશનીએ કહ્યું, “આ પરીઓની દુનિયામાં આપણે બધું જોઈ શકીએ છીએ. પણ તમે અહીં સુધી આવ્યા છો, એટલે તમને એક પરીક્ષા આપવી પડશે.”

“કઈ પરીક્ષા?”

“તમારે એક ચમકતી હીરાની માળા શોધવી પડશે, જે પરીઓના રાજ્ય માટે ખૂબ જ કિંમતી છે. જો તમે તે શોધી લાવશો, તો અમે તમને વળગી પડતા ભૂલકપણામાંથી મુક્ત કરી શકીશું.”

વિવેકે તરત જ પ્રયત્ન શરૂ કર્યો. તે જાદૂઈ દુનિયામાં ફરતો ગયો. ક્યારેક તે ભૂલાઈ જતો, પણ રોશની અને અન્ય પરીઓ તેની મદદ કરતી. આખરે, એક ઝાડની નીચે રાજકુમારે માળા શોધી કાઢી. પરીઓ ખુશ થઈ ગઈ અને તેના માટે એક જાદૂઈ વરદાન આપ્યું – “હવેથી તમે ક્યારેય ભૂલકું નહીં રહેશો.”

વિવેક પોતાનાં રાજ્ય પરત ફર્યો, અને એ પછી, તે એક બુદ્ધિશાળી અને સાવધાન રાજકુમાર બન્યો. પરીઓની દુનિયાની તેની આ અજાયબી સફર આખા રાજ્યમાં લોકપ્રિય વાર્તા બની.

સત્ચિત અને જાદૂઈ કમળ

એક વખતની વાત છે. એક નાનકડા ગામમાં સત્ચિત નામનો એક ભોળો અને દયાળુ યુવક રહેતો હતો. તે નાનો ખેતી કામ કરતો અને મહેનતથી પોતાનું ગુજરાન ચલાવતો. ગામના બધા લોકો તેને પ્રેમ કરતાં, કારણ કે તે સદાય સત્ય અને ન્યાય પર ચાલતો.

એક દિવસ, ગામમાં એક સાધુ આવ્યા. સાધુએ જાહેર કર્યું કે જે કોઈ પણ જંગલની મધ્યમાં આવેલું જાદૂઈ કમળ મેળવશે, તેને અનંત શક્તિ અને સૌભાગ્ય મળશે. પણ એ કમળ સુધી પહોંચવું આસાન નહોતું, કારણ કે તે એક ડરાવનારા અને જટિલ માર્ગની અંદર વસેલું હતું. ઘણા લોકોએ પ્રયત્ન કર્યો, પણ કોઈ પણ પાછા ન ફર્યું.

સત્ચિતે નિર્ણય લીધો કે તે જાદૂઈ કમળ શોધવા જશે. તે નડતરોથી ડરતો નહોતો, કેમ કે તે જાણતો હતો કે જો મન સાચું અને દ્રઢ હોય, તો કોઈ પણ મુશ્કેલી થંભી શકે નહીં. તેણે થોડો ભોજન અને પાણી ભર્યું અને જંગલ તરફ નીકળી પડ્યો.

જંગલમાં પ્રવેશતાંજ, તેને એક જૂનો વૃદ્ધ મળ્યો. વૃદ્ધે તેને કહ્યું, “મારા માટે થોડું પાણી છે? હું ખૂબ તરસ્યો છું.”

સત્ચિતે તરત જ પોતાનું પાણી વૃદ્ધને આપ્યું અને કહ્યું, “મારા માટે આ બધાથી મહત્વપૂર્ણ તમારી તરસ શમાવવું છે.” વૃદ્ધે હસીને આશીર્વાદ આપ્યા અને કહ્યું, “તારા હૃદયમાં કરુણા છે, જે તને તારી મંજિલ સુધી પહોંચાડશે.”

થોડા દૂર જતાં, તે એક ઉંચા પર્વત પર પહોંચ્યો. ત્યાં એક મોટો પથ્થરનો દરવાજો હતો, જે બંધ હતો. તે દરવાજાને ખોલવા માટે એક અવાજ આવ્યો, “માત્ર તે જ અંદર પ્રવેશી શકે, જેનું હૃદય નિષ્કલંક છે.”

સત્ચિતે નિર્ભયતાથી આગળ વધ્યું, અને દરવાજો પોતાનાથી ખુલી ગયો. અંદર એક સુંદર તળાવ હતું, જેના મધ્યમાં એક આકર્ષક, તેજસ્વી કમળ ખીલ્યું હતું. કમળનું પ્રકાશ સમસ્ત તળાવને ઝળહળાવતું હતું.

જેમજેમ સત્ચિત કમળ તરફ વટ્યું, એક રાક્ષસ ત્યાં આવી ગયો. તેણે ગર્જના કરી અને કહ્યું, “આ કમળ માટે ઘણાં લોકો આવ્યા, પણ કોઈ મારા હાથમાંથી બચી શક્યું નથી!”

સત્ચિતે હિંમતથી કહ્યું, “મારો લક્ષ્ય સત્ય અને ભલા માટે છે. તું મને રોકી શકતો નથી!”

રાક્ષસે હુમલો કર્યો, પણ સાદગી અને ભોલાપાનના પ્રભાવથી તે નબળો પડી ગયો. એક ઝટકે સાથે તે ધૂળમાં વિલીન થઈ ગયો.

સત્ચિતે કમળ હાથમાં લીધું, અને અચાનક, તે કમળથી એક જાદૂઈ પ્રકાશ નીકળ્યો. એક સ્વર ઉઠ્યો, “સત્ય, દયા અને નિષ્ઠાથી જ જાદૂઈ કમળ પ્રાપ્ત થાય છે. તું એનો સાચો હકદાર છે.”

સત્ચિતે કમળ ગામમાં લાવ્યો, અને તે દિવસે ગામમાં પ્રખ્યાત લાભ મળ્યા. કમળનું જાદૂ ગામમાં ખુશહાલી અને સમૃદ્ધિ લાવ્યું. સત્ચિતનો પ્રેમ અને સત્ય માટેનો અહિંસક માર્ગ હંમેશા યાદ રાખવામાં આવ્યો, અને તે ગામના લોકો માટે એક દીવો બની ગયો.

ચાંદની પરી અને નાનકડો રાક્ષસ

એક દિવસ, સ્વર્ગ જેવી સુંદર પરીઓની દુનિયામાં ચાંદની નામની એક દીર્ઘદ્રષ્ટિ અને સ્નેહમયી પરી રહેતી હતી. તે હંમેશા લોકોની મદદ કરવા અને જગતમાં શાંતિ ફેલાવવા ઈચ્છતી. તેના ચમકતા પાંખો ચાંદની જેવી તેજસ્વી હતાં, અને જ્યારે તે હવા માં ઊડતી, ત્યારે આજુબાજુની દુનિયા પ્રકાશિત થઈ જતી.

એક દિવસ, પરીઓના રાજ્યમાં ખલેલ પહોચતી એક સમસ્યા ઊભી થઈ. નાનકડો રાક્ષસ, જે ઉંમરમાં નાનો હતો પણ હૃદયથી ખૂબ જ ઉગ્ર, લોકોને ડરાવતો અને પરીઓની મહેલ તરફ આવવા લાગ્યો. કોઈ જાણતું નહોતું કે તે કેમ એટલો ગુસ્સામાં હતો, પણ તેણે એક જ જાહેરાત કરી હતી – “હું પણ બાકી બધાની જેમ પ્રેમ અને મૈત્રીનો હકદાર છું!”

પરીઓ અને અન્ય લોકો રાક્ષસથી ડરતા હતા. તમામે તેને મહેલમાંથી દૂર રાખવા પ્રયાસ કર્યો, પણ ચાંદની પરીના હૃદયમાં દયાનું સપર્ષણ હતું. તે મનમાં વિચારતી – “શા માટે એક નાનકડો રાક્ષસ એવું વર્તન કરી રહ્યો છે? કદાચ તેને સમજવાની જરૂર છે.”

ચાંદની પરી એ તેની સાથે વાત કરવાની હિંમત કરી. તે અંધારી રાતે, જ્યારે બધું શાંત હતું, ત્યારે એક ઝળહળતું તારું લઈને નાનકડા રાક્ષસને મળવા ગઈ. “નાનકડા મીત્ર, તું શા માટે બધા લોકો પર ગુસ્સો કરતો છે?”

રાક્ષસે ઊંડા નિશ્વાસ સાથે કહ્યું, “કોઈ મને માને જ નથી. લોકો માત્ર મારી ભયાનક દેખાવ જોઈને મારો તિરસ્કાર કરે છે. હું પણ મિત્રતા અને પ્રેમનો હકદાર છું, પણ મારા માટે કોઈ નહિ.”

ચાંદની પરી હસીને તેના નજીક આવી અને કહ્યું, “સુંદરતા હંમેશા બહારથી જ જોવા મળી શકે, પણ સાચી સુંદરતા હૃદયની હોય છે. તારા હૃદયમાં પ્રેમ અને લાગણી છે, તું તારો ગુસ્સો છોડીને પ્રેમનો માર્ગ અપનાવ, અને દુનિયા તને સ્વીકારશે.”

રાક્ષસને પહેલી વાર કોઈએ એમ કહ્યું હતું કે તે પણ પ્રેમ અને મિત્રતાનો હકદાર છે. તે રડવા લાગ્યો, અને તેની આંખોમાંથી એક પવિત્ર ટીપું ધરતી પર પડ્યું.

જેમજેમ દિવસો વીતતા ગયા, નાનકડો રાક્ષસ બદલાઈ ગયો. તેણે પોતાનું ગુસ્સું છોડી દીધું અને જગત માટે સારા કાર્યો કરવા લાગ્યો. ચાંદની પરીએ તેને પરીઓના મહેલમાં આમંત્રિત કર્યો, અને બધાએ તેને પ્રેમથી સ્વીકાર્યો.

આમ, ચાંદની પરી અને નાનકડા રાક્ષસની મિત્રતાનો ઉદાહરણ દુનિયામાં પ્રસાર થયો, અને તે શીખવાડ્યું કે પ્રેમ અને સમજણ સાથે કોઈપણ વ્યક્તિ બદલાઈ શકે છે.